Ik ga op reis en ik neem mee...

zo weing mogelijk. Maar of ik het in dit koffertje krijg? 

Maandag vertrek ik om grote neef te verrassen, te knuffelen en z'n verjaardag te vieren (en ook voor de anderen heb ik een aardig partijtje knuffels bij me!) Het wordt een bliksembezoek want op donderdag reis ik alweer terug. Maar ik heb er ongelofelijk veel zin in! 

Dit SAS-koffertje vond ik afgelopen week in de kelder van ons kultuurhuis. De inhoud verried wie de eigenaar was. Een joodse dame die een groot deel van haar hele leven doorbracht in Camphill.

Geboren in 1900 in Berlijn en opgegroeid in Duitland. Als 33-jarige reiste ze naar Dornach in Zwisterland om daar euritmie te studeren. Na haar opleiding gaat ze naar Engeland om daar in een kindertehuis te gaan werken. Ze heeft moeite med de engelsen en in samenspraak met haar werkgeefster besluit ze in 1937 terug naar Dornach te reizen, maar ze krijgt geen werkvergunning meer. Ze gaat op zoek naar een familie in Engeland die haar wil uitnodigen om zo het europese vaste land te kunnen ontvluchten. 

Dit lukt en na een aantal betrekkingen begint ze in 1941 in Camphill Schotland, via Ierland en Zuid-Afrika komt ze op 70!jarige leeftijd naar Camphill Noorwegen. Ze werd uiteindelijk 94 jaar.

Ik ben dit alles te weten gekomen omdat ik in het koffertje aantekeningen van haarzelf vond. Een voordracht over haar eigen leven. Knap hoor dat je op je je op je 70ste nog een nieuwe taal eigen kunt maken. 

En nu heb ik haar koffertje! En hoe raar het ook klinkt lijkt het wel of dit koffertje mij met de oorsprong van de Camphillbeweging verbindt. Met al die vrouwen en mannen die in oorlogstijd vluchtten naar Groot-Britannie om vervolging te ontlopen en daar hun idealen begonnen vorm te geven. 

Hoewel niemand het me heeft kunnen bevestigen, lijkt het erop dat dit koffertje haar vergaderkoffertje was. Binnen Camphil wordt heel wat afvergaderd zowel in het verre binnenland als in het buitenland. Sleept nu iedereen een trolley met zich mee, vroeger had je gewoon een koffertje. Hoe oud dit koffertje is weet ik niet. Maar te zien aan het label en het plaatje bij het handvat toch behoorlijk wat decennia. 

Het lijkt me wel wat om dit koffertje ook tot mijn vergaderkoffertje te maken. Het is niet groot, maar voor 1 overnachting meer dan genoeg (en misschien ook wel voor 2??). En het is toegestaan als handbagage. Kijk maar..

Finland

Begin februari was ik voor een seminar in Camphill Tapola in de buurt van Lahti in Finland. Hier volgens wat fotootjes.. 

Een muurschildering geinspireerd door de Kalevala

close-upje

In de eetkamer een landschap

De keuken

sneeuw, heel veel sneeuw, het hield niet op met sneeuwen

Een oogstverwerkingswerkplaats (wil ik ook!)

waar ze onder andere eigen pasta maken

kippen, veel kippen

en dus veel eieren

Oosfinse koeien

die niet in deze echt oudfinse stal stonden

Nog maar eens glijden..

Het jaar begon wat kwakkelend. Naast F.lordix, levetrtraanpillen en iedere dag minmaal een half uur buiten om zoveel mogelijk licht te vangen heb ik nu ook een wake up light aangeschaft. Om het hele proces van opstaan wat makkelijker te maken. Tevens hoop ik wat gezelliger (of liever gezegd minder down) aan de ontbijttafel te verschijnen. Wel zo prettig voor mijn huisgenoten :) Inmiddels is het om 7 uur 's morgens al weer licht, maar met fluitende (nep|)vogeltjes wakker worden is echt goed voor mijn humeur!

Verder was het weer glijden begin van het jaar. Eerst vrijwillig. Ieder jaar wordt er hier voor de nieuwe buitenlandse werknemers een glattkjøringskurs georganiseerd. Dit jaar waren er plaatsen vrij en aangezien ik van de glijpartij in Zweden toch wat onzeker was geworden, meldde ik me aan voor een vrijgekomen plekje. Dus vrijdagmorgenvroeg op naar de oefenbaan in Orkanger op zo´n anderhalfuur rijden. Met de Skoda de auto die we meestal lenen als we een vrij weekend hebben (zonder spikes en alleen voorwielaandrijving) en een Golf (vierwielaandrijving en spikes). lang leve m´n goede geheugen reed ik zo naar de oefenbaan toe. Hoewel ik er nadat ik er in 2001 mijn eerste oefenrondjes reed niet meer was geweest. Na wat theorie mochten we na een half uurtje de baan op. Rijden en dan bij een markering vol in de remmen, wat harder rijden en opnieuw vol in de remmen, nog wat harder rijden en opnieuw in de remmen. Dit was prima te doen recht uit en niets langs de baan waar je tegen aan kunt rijden of tegemoet komend verkeer.
Na een korte pauze nu bochten rijden. Daar zat ik niet op te wachten, maar daarom was ik hier om te oefenen. Wat als ik controle mis, hoe reageer ik dan het best. Het eerste bochten reed ik luidvloekend met 40 km. Ik vond het niet leuk! En de reactie van de instructeur: nog maar een keer en nu met 45 :(( Nu iets minder luid vloekend ging ik weer de bocht door. Wat een ellende. Maar na een bochtje of 10 werd ik wat meer ontspannen. En rond de 20ste zat ik nog net niet fluitend in de auto.  Maar wat een verschil tussen hoe de twee auto´s reageren. In de Golf voelde ik me toch het veiligst....    

Eind januari hadden we een lange bijeenkomst met alle medewerkers. Ik was moe en stond er niet echt om te springen, maar voelde me verplicht te gaan. En hé, ´s avond zou ik met twee vriendinnen naar een Michael Jacksonshow gaan! Aan het einde van de middag reden we met gierende banden weg om zoontje van een van de vriendinnen op te halen bij een speelkameraadje. Vriendin springt de auto uit om kind op te halen en de auto begint te schuiven. Daar zit je dan in de passagiersstoel in een auto die zich de helling afglijd. Handrem aantrekken, maar die was al aangetrokken. Lekker dan. Ik signaleer vier auto´s die voor het huis staan en een vrouw achter het raam. De auto gaat op een sneeuwheuvel af en ik bereid me voor op een duffe klap, glijdt ie er gewoon overheen (natuurlijk de sneeuw lag er al sinds november en was inmiddels keihard). En zo richting de veranda op waar godzijdank een kinderpicknickbank staat. Boem is ho!
Ik de auto uit, het huilen nader dan het lachen en bij de voordeur staan er twee vrouwen keihard te lachen en roept een kindje `Det er ikke lov!` oftewel dat mag niet! Gelukkig kom ik heelhuids uit de auto, is er wonder boven wonder niets geramd (ok, de speelgoedauto van het ventje des huizes), en ziet de bewoonster van het huis de humor er wel van in en belt laconiek met haar man om hem mee te delen dat er een auto half op de veranda staat geparkeerd en dat ie nu naar huis moet komen om te helpen.
Op onze reactie dat we onze eigen hulptroepen wel in kunnen schakelen wordt niet gereageerd. Geen probleem hij was toch bijna klaar met zijn cursusdag. Een 40 minuten later komt een man lachend uit zijn auto gestapt. Begroet ons,  zegt ik ga even andere kleren aantrekken en 5 minuten later ligt ie half onder de auto om te kijken hoe deze weer van de veranda af te krijgen. De klus duurt een uur. Inmiddels is vriendin met kind opgehaald door andere vriendin. Het heeft weinig nut met z´n allen te laat te komen. Als de auto weer gewoon op de berg staat, rijd ik met bibberende knieën naar huis. De Michael Jacksonshow, ach, laat maar zitten. Geen lef om nu nog naar Trondheim te rijden.

En dit was het laatste glijbericht voor deze winter. Ik heb er genoeg avonturen op zitten. Mijn rijstijl de laatste tijd is als van een negentig jaar omaatje :))