maandag 5 november 2012

Glijden

Na een aantal dagen met strenge kou en veel sneeuw viel de dooi in. De temperatuur schoot met 18 graden naar een aangename 6 graden boven nul. En de sneeuw verdween als... sneeuw voor de zon. Maar al gauw zakte de temperatuur ´s nachts weer onder het vriespunt. Dus het laagje water dat overdag ontstond, vroor ´s nachts weer lekker op tot een ijslaag. Spekglad werd het dus. Levensgevaarlijk. Voor een client die liever geen ´brodders´ onder de schoenen heeft heb ik maar snel een paar schoenen met spikes aangeschaft. Grint op de gladste plekken gestrooid en dan maar hopen dat niemand zijn been of nek breekt. Geluk zijn ze hier wel wat gewend. Zondag was het tijd voor een Harrytur. Dat betekent naar Zweden rijden om daar inkopen te doen, want da´s goedkoper. Niet alleen Nederlanders zijn prijsbewust ;) Op de heenweg zou ik rijden. Dat ging goed tot net over de Zweedse grens. Daar begon de bus te schuiven en het was heel lastig weer enigszins controle te krijgen. De bus daarom bij de eerste mogelijkheid maar aan de kant gezet. Wat ook zeer fijn was voor iemand die al wat reisziek was. Daarna de sleutels maar doorgegeven en het laatste stukje (he?, het zijn maar drie bochten) tot Storlien na zitten trillen. In Storlien eerst even een eindje gewandeld. Na ruim anderhalf uur rijden was het fijn even de benen te strekken. Daarna wat gegeten en toen maar boodschappen gehaald. Tegen vieren was het tijd voor de terugreis. Met de schuiver op de heenweg in het achterhoofd en de invallende avond had ik weinig zin om te rijden. Dus opnieuw de sleutels doorgegeven. En na een kwartier was het weer raak en nu goed. De bus begon te glijden, richting de andere rijrichting en een afgrond. Ik heb mijn ogen maar dicht gedaan, want ik dacht nu is het gebeurd nu slaan we over de kop. Maar toen de bus tot stilstand kwam stonden we weer aan de goede kant van de weg. Ongelofelijk! Iedereen in orde, maar behoorlijk geschrokken. De bumper aan gort en de linker voorband aan flarden door de botsing met de vangrail. Gelukkig was er een vangrail anders waren we naar beneden gestort. En dan heel nuchter informeren of iedereen ok is, naar huis bellen of iemand met een reserveband kan komen, de ouders van de kids die mee waren bellen (voor de geruchtenmachine op gang komt!) en dan een taxi bellen om naar het dichtstbijzijnde benzinestation gebracht te worden. 25 minuten wachten tot de taxi er is. Wat was het koud en wat hadden we een bibbers... Vervolgens hebben we zo´n 3 uur doorgebracht op het benzinestation. Wat kan je je vervelen, en wat is het eten daar slecht. Maar een spelletje Yatz.ee gekocht om de tijd wat te doden. Uiteindelijk kwamen de hulptroepen die doorreden naar de plek des onheils en gelukkig lukte het hen snel er een nieuwe band rond te leggen en konden we weer op huis aan. Allen behoorlijk gespannen, maar we zijn heelhuids thuisgekomen. Daar de ouders geïnformeerd over de toedracht en dat de schrik er goed in zat bij de kinderen. Na een kop thee, en wat gepraat dan toch maar een douche en naar bed. Een nacht vol met nachtmerries, geen enkele over het ongeluk raar genoeg. Maar vreselijk dromen. ´s Ochtends bleek ik niet de enige te zijn. Raar dat zulke ervaringen nare dromen oproepen. Tijdens het ontbijt maar besloten een auto te reserveren en naar het dorp te rijden om over de schrik heen te komen. Op de heenweg zaten de tranen erg hoog en was ik supergespannen. Terug ging het al stukken beter en zelfs toen de auto opnieuw begon te glijden schoot ik niet in de stress. Morgen maar weer een ritje maken. Dat is toch de enige manier om eroverheen te komen. Foto´s? Nee die hebben we niet gemaakt. Geeneens aan gedacht. Zo gaat dat als het ernst is.